Dinsdag 15 september 2009
Nu ik aan mijn vierde week van mijn reis ben begonnen, begin ik me al aardig thuis te voelen. De mensen in het hostel praten zoveel mogelijk Spaans tegen me, de leraressen Spaans noemen me loca en proberen zoveel mogelijk grapjes in het Spaans uit te halen, in de Subte (metro) neem ik nu in 1x de goeie ingang (heeft eerder wel wat blauwe plekken opgeleverd, gezien de slagboompjes aan de andere kant gesloten waren 
), bij de buurtsuper doen ze alsof ze me al jaren kennen en ik zeg inmiddels iets meer dan alleen ´si, si´!
Holandesa or española…
Afgelopen dinsdag zat ik in plaats van in een Engels-Spaanse les in een Spaans-Nederlandse les… Agustina had me via de mail voorgesteld aan Karina, die in Buenos Aires woont. Karina heeft ook een Nederlandse vriend en doet daarom een cursus Nederlands. Ze vroeg mij of ik daarom een half uurtje naar haar klas wilde komen om een beetje met hen te oefenen in het Nederlands. Tuurlijk, leuk! Maar dat viel vies tegen, tenminste het was heel erg leuk, maar ik moest gewoon nadenken over Nederlandse woorden en het maken van normale zinnen, haha! Ze vonden dat ik erg goed Nederlands sprak en dat ze het goed konden begrijpen! Ja duh, ik sprak nog langzamer dan dat een schilpad over de finish komt! Gelukkig hoorden ze het daarboven niet kraken
Na de les zijn we lekker uit eten gegaan (om 22:30, das hier heel normaal) en hebben ze me geprobeerd nog meer Spaans te leren, en das aardig gelukt
Frum goes Tango
In de eerste twee weken in Buenos Aires heb ik een hoop gezien en gedaan en veel leuke nieuwe mensen leren kennen, waaronder Renate uit Brazilië en Julie uit Frankrijk. Met zijn drieën hebben we een hoop lol gehad. Zo zijn we van de week naar een Tango show in la Boca geweest! Helemaal leuk! Het was echt een leuke show met zang en toneel, wat tot gevolg had dat ik ineens midden in de show stond op mijn flipflops en een soort van dansje aan het doen was (nee het leek in de verste verte niet op tango) en in mijn handen aan het klappen was. Gelukkig was Renate zo aardig om dit vast te leggen 
… Na dit eerste gedeelte van de enerverende show werden we mee naar binnen genomen en begon het echte werk, genaamd TANGO!
Een brief posten is nog niet zo eenvoudig…
Voor het HHH in Canada moest ik wat formulieren op de post doen, dus ging ik op zoek naar el correo (het postkantoor). Eenmaal aangekomen bij het postkantoor liet de bewaker mij binnen (dat is hier heel normaal, zelfs in een winkel waar maar 2 mensen in passen, staat een bewaker). Terwijl ik het adres op de, zojuist gratis verkregen, envelop invulde, liep de bewaker onrustig heen en weer om vervolgens elke keer over mijn schouder mee te kijken. Blond als ik me kan gedragen deed ik net of druk bezig was. Toen ik mijn envelop dicht wilde plakken begon het feest, want hij probeerde me al gebarend iets duidelijk te maken, maar wat???? Uiteindelijk snapte ik dat ik mijn brief daar niet kon posten en zette dezelfde bewaker mij weer op straat, wel na ongeveer te hebben uitgelegd waar ik dan wel heen moest. Toen ik de hoek omging en vervolgens nog een stukje doorliep en een groot gebouw binnen ging, moest ik ineens heel erg lachen, want…. ik had aan de achterkant van het postkantoor gestaan, whahaha. Daar waar de postbodes e.d. hun post komen halen en sorteren etc ;). Ik vond het al zo´n apart postkantoor
Hoopje onder mijn fiets
Afgelopen zaterdag had ik een bike tour naar Tigre (soort toeristische badplaats) gepland. Al wachtend op de gids, bleek dat ik de enige was en ging ik samen met Rodrigo op de fiets richting het station, want we moesten eerst een stukje met de trein. Blij als een groot kind, omdat het heerlijk voelde om weer eens op de fiets te zitten en wat meer te bewegen dan alleen maar lopen! Bij het station even afstappen en een stukje lopen… Maar enthousiast als ik altijd ben met mijn hoopjes, deed mijn fiets ineens een hoopje op mij en lag ik weer eens onderop ;( … Ik had een verhoging op de stoep niet gezien en lag dus ineens onder mijn fiets omdat ik mijn enkel weer eens verzwikt had. Lachend, want ja wat moet je anders, lag ik onder mijn fiets en besloot ik ondanks de pijn toch maar mijn prive tour door te zetten. De tour was super, heerlijk weer en een prachtig uitzicht (en dan heb ik het niet over de achterkant van mij gids Rodrigo!) Eenmaal terug in het hostel was mijn enkel erg dik en besloot ik maar niks meer te doen, pootje omhoog en boekie lezen!
Gelukkig is, mijn inmiddels hele goede amiga, Veronique een soort van fysiotherapeute en drukte ze mij gister op het hart dat ik maar beter met haar mee kon gaan, omdat mijn enkel er niet zo best uitzag. Dus heb ik me gisteravond en vanochtend laten verwennen bij Veronique en Dani en gaat het inmiddels een stuk beter! Eerst dacht Veronique dat er wat gebroken was, maar nadat ze me behandeld had, kwam ze tot de conclusie dat ik gewoon alles wat je maar kunt verrekken, heb verrekt, hihi, jep that´s me Gelukkig kan ik gewoon lekker rond hobbelen en geniet ik nu eigenlijk nog meer dan eerst!
Spaanse lessen
Hablo espanol un poquito. Todo dia aprendo mas espanol. Mucho de gente en mi hostel son de South-America. Escucho mucho y hablo un poco! Oftewel de spaanse lessen gaan goed! Heb net een soort van Spaans gesprekje gevoerd en ik begrijp redelijk veel. In mijn hostel verblijven veel mensen van alle leeftijden, ook gezinnen, uit Zuid-Amerika, dus er wordt veel Spaans gesproken. De eigenaar weigert Engels tegen me te spreken, volgens mij kan hij ook gewoon geen Engels ;), dus het gaat steeds iets beter, maar een gesprek langer dan 2 minuten zit er nog niet in Een van mijn leraressen noemt me al loca en geeft leuke lessen. alhoewel het erg moeilijk is om haar te volgen…. Zo kroop ik van de week op 1 knie door de klas omdat ze een pen hadden verstopt en we in het Spaans moesten leren uitleggen hoe je iemand de weg wijst… Gracias teacher Sonja!
Hasta la pasta voor nu!
Muchos besos
Ik en mijn eendje