Osadandaula (lees ossedandehola): no worries!

26 februari 2015

Na een lekker weekend is het maandag weer vroeg tijd om aan de slag te gaan. Om 6u gaat de wekker. Op zich hoef ik de wekker niet te zetten, want onze huishaan zorgt er eigenlijk de hele nacht door wel voor dat je om het uur even gewekt wordt…!

Veranda Doingoood Huis

Elke ochtend spring ik vervolgens even onder de koude douche, geniet van mijn ontbijtje op de veranda en pak om 7u de eerste minibus naar de stad. Daar pak ik dan weer een tuktuk naar het busdepot en vanaf daar is het ongeveer nog 30 a 45 minuten met de minibus naar de projecten. Deze maandag start ik weer bij Samalani School.

Vandaag krijgen ze aan het eind van de lessen nog een klein bordje porridge. Ik vraag Blessings waarom ze dit vandaag krijgen, aangezien ik het vorige week geen een keer voorbij heb zien komen. Blessings legt uit dat daar geen geld voor is. Heel af en toe krijgen ze geld van het schoolhoofd om pap te kopen, zoals vandaag. Vol trots laten ze me de grote pan zien en gebaren me er ook even in te roeren! De oudste kids helpen met uitdelen en als iedereen gehad heeft, begin ik samen met Mary aan de enorme berg afwas.

In de pauze als de meeste kids naar huis gaan, heb ik een lang gesprek met Blessings over de eventuele samenwerking met Doingoood en over het leven in Malawi. Hij vertelt een aantal heftige verhalen… Verhalen zoals hoe moeilijk het is om rond te komen, hoe corrupt ook hier de government `soms` is en over hoe er kinderen worden ontvoerd, die nooit meer terug komen… Je kent de verhalen vaak wel, maar als zo`n hele lieve, integere man tegenover je zit en dit met hart en ziel verteld, dan komt het toch wel even hard binnen En wat hebben wij het dan toch enorm goed…! Toch zijn de Malawianen geen ontevreden, klagende mensen, integendeel! Ze leven vaak van dag tot dag, met weinig spullen maar met een heel warm hart.

Porridge op Samalani School

Na deze bijzondere gesprekken hebben we nog een soort van meeting met de teachers om een beetje uit te leggen wat de bedoeling is van de eventuele ondersteuning van Doingoood en wat zij hierin zelf kunnen betekenen. Even later komt Janneke binnenlopen om te kijken hoe het gaat. We nemen samen de minibus terug naar de stad. Daar doe ik nog wat boodschappen en besluit vanavond lekker te koken voor Muriel en Bor!

De volgende dag zit ik om 7u in de minibus richting House of Joy. Het was de bedoeling om mee te gaan op outreach, eten en medicatie uitdelen in de armere dorpen, maar helaas zit de auto vol… Nu ik weer gewend ben om opgepropt in de minibusjes te zitten, vind ik dat ik er best bij kan, maar dat zeg ik maar niet tegen de nonnen. Osadandaula, no worries! Ik loop weer bij de huismoeders naar binnen om hen een handje te helpen met de 75 kinderen die er rond hobbelen. Daar hebben ze de hele dag hun handen vol aan dus ze kunnen wel wat handjes gebruiken. Ik help de laatste kinderen wassen en aankleden en krijg dan een klein nieuw baby in mijn handen waar ik voor moet zorgen. Wat een hummel… En dan te bedenken dat hij een van de vele kinderen in Malawi is zonder ouders… Gelukkig is hij nu in ieder geval hier en zal er goed voor hem gezorgd worden. Van Muriel had ik een aantal strandballen meekregen, dus die blaas ik een half uurtje later alledrie op en gooi ze in de groep. Dat valt nog niet mee, want kinderen zijn kinderen en ik weet niet wat `mijn` in chichewa betekent, maar iets wat lijkt op `mijn, mijn, mijn` begint al als ik de ballen aan het opblazen ben… Ik sla samen met een van de nonnen de ballen elke keer uit hun handen, wat ze erg lachen vinden en waardoor ze ook begrijpen door er met zijn allen achteraan te rennen iedereen er zo mee kan spelen. Na een half uur heb ik er zelfs een paar zover dat ze samen gaan overgooien.Na alle babies weer eten te hebben gegeven en in bed te hebben gelegd, vertrek ik richting town.

Eenmaal terug thuis bereid ik een aantal dingen voor, voor de komende projectdagen, lees wat documenten door, skype even met moeders, maak een lekkere fruitsalade en duik met een filmpje vroeg mijn mandje in! Toanana!

Met de minibus op pad!

Woensdagochtend duurt het even voordat er een minibusje arriveert. Over de ritjes in de minibusjes kan ik alleen al een heel leuk blog schrijven. Zo worden er standaard vier mensen op een tweepersoons bankje gepropt. Wij als toch wat grotere mzungu`s (buitenlanders) zitten daardoor echt af en toe helemaal dubbel gevouwen, maar ook dat heeft zijn charmes en je went er snel aan! Vanochtend zat ik met een politieagente in de minibus die vroeg waar ik naartoe moest en of ze me kon helpen. Ik weet inmiddels de weg, dus dat was niet nodig. Osadandaula, zei ze! We kletsen nog even en toen stapten er nieuwe mensen in. De minibus zat nog niet zo vol, maar een wat grotere vrouw vond het blijkbaar nodig om bovenop mijn schoot te gaan zitten en 2 grote zakken met visjes naast zich neer te planten, Osadandaula. Haha welkom in Malawi! Ook de volgende passagier had drie zakken visjes bij zich, waarna ik toch maar even het raampje een stukje verder open schoof voor wat frisse lucht! Onderweg wordt me nog drie keer gevraagd of ik zeker weet dat ik er nog niet uit moet, zo lief, maar nee hoor ik weet de weg!
Tijdens een ander ritje waar veel vrouwen in zaten was er een hoop rumoer. Uit de woorden `one fifty` en ` twohundred` maakte ik op dat er gediscussieerd werd over de ritprijs. Dit ritje kost standaard 150 kwacha (30 cent), maar deze conductor dacht ik probeer het toch even! Na een hoop heen en weer gediscusieer, stopt de driver ineens midden op de weg naast een minibusje dat van de andere kant komt.

Top in de minibus!

Blijkbaar vraagt hij wat een ritje bij hem kost en de driver van de ander bus antwoord met een big smile `one fifty`. Onze hele bus begint oorverdovend hard te lachen en te klappen en ook de driver en conductor moeten toch wel een beetje lachen. Ik glimlach, wat een van de Afrikaanse vrouwen ziet en die steekt haar duim naar me op! Heerlijk… Het leven in Malawi: eenvoudig, pangone pangone (rustig aan, stap voor stap), warm, vriendelijk en anders. Anders dan wij Nederlanders gewend zijn, niet altijd even logisch, gestructureerd, planmatig en doelmatig. Maar zo warm en welkom!

Afin ook na dit ritje kom ik na ruim een uur reizen aan bij Samalani School. Vandaag plak ik het middagprogramma er ook achteraan. In de pauze geef ik de overgebleven kinderen een kleurplaat. Ze kijken blij en verrast en na een paar minuten merk ik dat ze geen idee hebben wat ze er mee moeten doen… Ik doe er een voor en vervolgens zijn ze niet meer te stoppen! Ze zijn dolblij met hun kleurplaten en maken zelf ook nog een paar mooie tekeningen! We voetballen nog even en dan doen we nog een lesje voordat ik terug ga naar het Doingoood Huis.

Kids blij met hun kleurplaat

Zikomo Kwanberi: Heel erg bedankt, voor deze mooie dag in Malawi!