12 maart 2015

Zo…. En dan is het ineens donderdag 12 maart en vlieg je morgen al weer naar huis! Vanuit het mooie Malawi schrijf ik dan ook graag nog een laatste blogje voordat ik weer op Nederlandse bodem sta!

Na vrijdagavond lekker gefeest te hebben, heb ik van het weekend eigenlijk lekker relax gedaan. Beetje geluierd, gezwommen, uit eten geweest en gelachen met mijn huisgenoten en de locals.

Samalani School

Samalani School

Maandag ben ik weer lekker op pad gegaan naar Samalani School. Malawi zou Malawi niet zijn als er niet elke dag iets gebeurt wat je niet verwacht. Dat houdt het nou zo spannend en leuk! Zo zit ik vandaag in het minibusje naar Area 23 – Kawale. Een route die ik inmiddels al aardig kan dromen, ondanks dat de drivers me af en toe toch nog verrassen door net ff anders te rijden. Zo ook vandaag! Net voordat we de laatste keer naar links zouden moeten, draait het busje om, stopt en laat iedereen er uit… Ja maar, joehoe driver, ik moet daarheen… Ik probeer nog te vragen of hij zo weer omdraait en gewoon zijn route vervolgt, totdat er een hele nieuwe lading mensen instapt. Gelukkig begrijpt een van de locals mijn vraag en zegt dat ik eruit moet en een ander minibusje op de hoek moet pakken. Nog net op tijd spring ik uit de bus, voordat deze weer afgeladen vol terug naar de stad rijdt. Lachend vervolg ik mijn weg. Lopend wel te verstaan… ‘s Ochtends om 7u30 in de nu al snikhete zon. Het is iets verder lopen dan ik had bedacht en lekker oververhit kom ik op de school aan. De lessen zijn net begonnen, dus ik glip het klaslokaal in. Dertig stralende gezichtjes heten me weer een warm welkom. Ik help weer met de lessen, keet met de kinderen als de teacher de klas uit is en help met de porridge (pap) uitdelen, zodat alle 200 smoeltjes weer een beetje gevoed worden. Vandaag is helaas mijn laatste dag op deze mooie school. Als de teacher dit aan de oudste kids verteld zie ik wat gezichten vertrekken… Maar niet getreurd, ik kom woensdag nog even iedereen uitzwaaien. Dit wordt luidkeels toegejuicht en dan rent iedereen naar buiten en naar huis.

Friends of the Future

Friends of the Future

Dinsdag gaan we een ochtendje mee met Bor die 5 maanden stage loopt bij Friends of the Future. Het project ‘Friends of the Future Social Workers’ bevindt zich vlakbij de stad en is centraal gelegen rondom meerdere ziekenhuizen in Lilongwe. Het project richt zich op sociaal maatschappelijk werk. Bor laadt ons zijn werkplek zien en geeft een rondleiding door het ziekenhuis. Best wel weer heftig om te zien. Overal liggen, hangen, wachten zieke mensen, moeders met kinderen, meerdere mensen in 1 bed… Er lopen ook veel buitenlandse artsen tussen, maar echt structuur en beleid kan ik dit ziekenhuis nog niet terug vinden… Afin de mensen worden zo goed en kwaad als het kan geholpen en ondersteund, dat is mooi om te zien! En ook tussen al deze ellende waagt menig kind zich er aan om toch even naar de drie azungu’s (blanken) te zwaaien en te lachen. De bikkels! Als we terug komen bij Bor zijn werkplek blijven we nog even hangen. Muriël had knuffels en kleertjes meegenomen. Een van de kinderen die net al een knuffel van Muriël heeft gekregen, blijkt helemaal tot leven te zijn gekomen en is ons lekker aan het uitdagen. Ik ren met hem door de tuin en al snel heeft hij ontdekt dat het erg leuk is om zich boven op mij te laten vallen, in de hoop dat ik hem optil om vliegtuigje te spelen! Dit levert heel wat bekijks op en al snel staat er een groepje vrouwen, verpleegsters, moeders te kijken wat die gekke mzungu toch allemaal aan het doen is in de tuin. Kort daarna nemen we afscheid en worden we ook hier met een grote glimlach uitgezwaaid!

Afscheid

Dance moves, das ff schrikken ;)

Woensdagochtend is het dan zover. Mijn afscheid bij Samalani School. Afgelopen dagen heb ik 200 cadeautjes gemaakt met daarin een schriftje, een potlood, een lolly en stickers! Bor en Muriël gaan mee naar Samalani School en omdat we alle cadeautjes moeten meeslepen en omdat ik me niet helemaal fit voel, heb ik een van de drivers, Rachid, gevraagd om ons er naartoe te brengen. Ook Janneke en nieuwe vrijwilliger Mariske komen later met de minibus. Rachid komt ons om 8.30 ophalen. Toch wel een beetje zenuwachtig omdat ik de kids voor het laatst zal zien, laden we de spullen achterin de auto. Als we aankomen bij de school, wordt het vanaf dat moment eigenlijk één grote, gezellige chaos. De kids zijn blij om mij te zien en nog blijer dat ik Bor en Muriël heb meegenomen, wat een feest! Menig kind wordt opgetild, rondgeslingerd en krijgt een high five. Een aantal meiden heeft ontdekt dat het erg lachen is als zij een dance move doen en deze gekke mzungu dat dan een soort van nadoet, haha, allememaggies wat zijn ze toch weer leuk…! Ook vandaag krijgen ze weer porridge en helpen we allemaal om het uit te delen. Na de porridge moeten alle kids bij elkaar gaan zitten. Er worden wat liedjes gezongen en dan moeten we naar voren komen. Blessings, mijn teacher en begeleider, neemt het woord en bedank Doingoood, mij en alle andere vrijwilligers voor onze steun. Ze zullen me erg gaan missen. Nou ik jullie ook!!! Dan neemt Janneke het woord. Ook zij bedankt iedereen en vertelt de kinderen dat ik vrijdag naar huis vlieg. En dat het mooi zou zijn, als ze vrijdag een vliegtuig over zien vliegen, dat ze dan allemaal zwaaien!!! Alle kindjes steken hun hand op en zwaaien naar de lucht. Smelt…

Oorkonde Doingoood

Als iedereen zijn zegje gedaan heeft en ik van twee kids een soort van oorkonde heb gekregen, gaan alle kids naar hun klas, zodat we de cadeaus kunnen uitdelen. We komen er 4 tekort. Gelukkig is dat snel opgelost doordat Janneke nog even snel naar de markt gaat om wat bij te halen! We spelen buiten nog een spelletje, waarbij ik onder andere met een van de teachers een dansje in het midden van de enorme kring doe! Schudden met die billen! Onder luid gelach en geklap dansen we er op los en dan is het tijd om te gaan. We stappen bij Rachid in de auto en de kids en de teachers zwaaien ons met een klein traantje uit. Zikomo kwanberi Samalani School!

Cadeautjes met dank aan mijn sponsoren!

Op de weg terug moet ik even slikken. Mooi. Mooi dat ik dit project heb kunnen helpen om wellicht te gaan samenwerken met Doingoood. Trots kijk ik naar buiten en geniet van het mooie Malawi.

Onze driver Rachid is een echte grappenmaker en we hebben een hoop lol onderweg. We rijden een tijdje achter een schoolbusje met kids. Al snel begint er een te zwaaien en ik zwaai terug. Binnen no time zitten een aantal kids omgedraaid in de bus en zwaaien naar de auto met azungu’s. In de auto hebben we een leuk muziekje op staan en op de maat van de muziek begin ik een zwaai en dans bewegingen te maken. Vervolgens schudt de bus voor ons op de maat mee heen en weer want inmiddels hebben alle kids zich omgedraaid en doen alle bewegingen na!!! Heerlijk! Wat een geweldig land is het toch en wat een fantastische mensen! Ik ga ze missen. Maar nu nog even 1 dagje genieten van het mooie Malawi en dan is het morgen echt: bye bye Malawi… It was nice to have met you!

07 maart 2015

Zo en dan ben je na je laatste blog ineens al weer een week verder en hebben we nog maar een week te gaan! Time flies when you’re having fun! En fun hebben we zeker!

Bommetje in de Shire!

Vorig weekend zijn we naar Liwonde National Park geweest. Samen met driver Johnnie vertrokken we zaterdagochtend om 8u00 voor een vier uur durende rit door het mooie heuvelachtig landschap van Malawi! Als we aankomen in Liwonde gaan we meteen op bootsafari! Echt super leuk! Op de rivier de Shire, de enige uitmonding van Lake Malawi, dobberen we zo’n 4 uur rond en spotten we echt super veel hippo’s!

Hippo’s spotten

De heppie hippo’s nemen ons de hele tocht in de maling door vlakbij op te duiken en vervolgens net zo lang onder water te blijven totdat we voorbij zijn, grappenmakers! We spotten ook nog een paar krokodillen, waardoor ik bijna een bommetje in de Shire veroorzaak… We zijn al een paar keer langs een krokodil gevaren die zich op de kant verstopt heeft in het riet. Ik besluit op het voordek te gaan staan, zodat ik hem beter kan zien en een goede foto kan maken. Als we echt op nog geen meter afstand van de krokodil liggen, schrikken zowel de croc als ik ons een ongeluk. De croc sprint op de boot af, waarbij ik een hele film voorbij zien komen, waarbij de croc op het voordek springt en met mij aan de haal gaat… Ik schrik zo erg, dat ik wankel en nog net de railing beet kan pakken en weer in de boot spring… De croc heeft uiteraard een bommetje in het water gedaan en is verdwenen ;). De hele boot moet erg lachen, totdat de motor (weer) uitvalt en we toch wel een beetje zenuwachtig worden. Gelukkig wordt dit snel opgelost en gaan we nog op zoek naar een paar krokodillen. Ook Muriël schrikt nog van een enorme krokodil die we niet gezien hadden en dan is de lol compleet! We varen terug en ik geniet op het voordek van het Malawiaanse zonnetje.

Campsite

Johnnie brengt ons naar de campsite waar we die nacht slapen en daar valt onze mond open van verbazing. We slapen op een super mooi natuurterrein met twee hutten met daarin grote dorm`s (grote slaapzalen). De muren hiervan bestaan uit een soort bamboestokken waardoor je naar buiten kunt kijken en eigenlijk dus gewoon lekker buiten slaapt! Er is een super mooi uitkijkpunt, waar we `s avonds genieten van de zonsondergang! We worden nog snel even geroepen omdat er een olifant op het terrein loopt! Hoe tof is dat! Daarna gaan we eten en genieten op deze mooie campsite van een heerlijk en welverdiend koud biertje! `s Nachts moet ik enorm toiletteren, maar als ik net buiten sta hoor ik enorm veel geritsel, dus besluit ik de toilet maar even over te slaan, gezien die aan de overkant van het pad ligt… De volgende ochtend gaan we al vroeg op pad voor een game drive. Het zou Malawi niet zijn als we een uur later vertrekken omdat de motor van de auto er dit keer geen zin in heeft

Game Drive

Onderweg spotten we olifanten, impala’s, pumba’s, waterhoaks en hele mooie vogels. Na de game drive hebben we nog een lekker ontbijtje en dan rijden we op het gemakkie terug en doen onderweg nog wat boodschappen bij de locals langs de weg. Wat een heerlijk weekend was dit, zikomo kwanberi Malawi!

Werkweekje in Malawi

Maandagochtend loop ik al weer vroeg langs de kant van de weg, net als de meeste locals, die hier al vroeg beginnen. Er stopt een auto naast me en de man vraagt waar ik heen ga. Ik raak er aan gewend dat mensen je in Malawi echt willen helpen, en niet altijd iets van je willen, dus neem de gok en stap bij deze vriendelijk meneer in de auto. Ja ja ik hoor jullie denken: Frum wat heb je nou geleerd, nooit met vreemde mensen mee gaan. Klopt! Doe ik ook nooit, maar in Malawi is het toch anders ;)! Ik stap in en vraag waar hij heen gaat en wat voor werk hij doet. Hij is taxichauffeur, aha denk ik hij wil toch iets van me! Ik lach en vraag ‘dan moet ik zeker betalen?!’’Hij lacht en zegt ‘no not this time’! Hoe nice is dat?! Ooit opgepikt door een taxi waarvoor je niet hoefde te betalen?! Nou ik dus wel!

Lesgeven Samalani School

Eenmaal op Samalani School aangekomen word ik echt weer super hartelijk ontvangen en kan de werkweek weer beginnen! In de pauze spelen ze een spel waarbij 1 kindje God is en de ander de hyena. De rest staat hand in hand in een grote kring en de hyena moet proberen God te vangen. Een van de teachers vraagt of ik God wil zijn. Natuurlijk! Ook dat heb ik nog nooit gedaan dus why not! Een andere teacher, lees één met benen van 2 meter lang, is de hyena. De kinderen hebben spontaan allemaal ADHD en 200 kinderen lachen en gillen om deze mzungu en 2 meter lange lerares die op het kleine schoolpleintje tussen de kids door rennen. Met haar lange benen heeft ze me al snel te pakken. Gelukkig maar want het is toch best warm om je zo uit te sloven! Een half uurtje later als we weer met de les bezig zijn, komt Janneke aan lopen en moet lachen om mijn bezwete en overhitte hoofd ;). ‘Doingoood Frum?!’ vraagt ze. ‘Jazeker, ik ben in Malawi!’

Op woensdag deel ik de shirts, die ik van Willem en Magda heb meegekregen, uit aan een lokaal voetbalteam bij hun eerste wedstrijd. Een van onze huisgenoten die hier 5 maanden blijft speelt hier ook in mee en ze zijn er erg blij mee!

De rest van de week ga ik nog twee keer naar House of Joy van de nonnen. Hier ben ik deze week voor het laatst, want komende maandag beginnen daar twee nieuwe vrijwilligers die gister zijn aangekomen! Tevens ga ik nog een keer naar de school en werk ik een dag thuis om diverse documenten voor Janneke uit te werken.

Do a little dance!

Vrijdagavond komt de eigenaar van de compound vragen of we een drankje in zijn bar komen doen. Bar?! Hier? In de tuin? Daar zeggen we geen nee tegen. We hadden net een Malawi gin tonic ingeschonken en nemen deze mee. We lopen om het huis heen en in de voortuin staat een klein huisje. De broer van de eigenaar en nog een vriend komen ook gezellig een drankje doen. Als we in het huisje komen, moet ik heel hard lachen. Het is heel klein maar er staat een bar, een mega koelkast gevuld met bier, twee enorme speakers en een toilet met licht alsof je in de red light district op een disco toilet gaat toiletteren! Het wordt een super gezellige avond waarbij we ook nog een aantal dansjes doen met Bob Marley op de achtergrond.

Do a little dance!

Terwijl ik dit nu zitten te schrijven zit ik heerlijk op de veranda bij te komen van gisteravond en de afgelopen drie weken. Wat een heerlijk tijd weer en ik mag er nog een week van genieten! Zikomo kwanberi Malawi! Dank je wel mooi en bijzonder Malawi!

03 maart 2015

Overal kinderen die zwaaien en lachen,
Ze zijn om op te eten en super lief,
de een is  wees, de ander HIV-positief…

Het land van de mooie glimlach,
Het land van de zonneschijn,
Het land van leven met de dag,
Het land van groot en klein.

Een vader van twee dochters,
Een dochter net een week dood,
Vader werkt als vrijwillige leraar,
Het gezin heeft het zwaar en last van hongersnood…

Het land van water dragen,
Het land van de mooie dans,
Het land van antwoorden en vragen,
Het land van ogen vol met glans.

Een kleine jongen met een baby op zijn rug,
Moet jij niet naar school? Hoor jij niet te spelen?
Hij speelt nu papa, want de zijn kwam niet terug…

Het land van het eenvoudige leven,
Het land van een hard bestaan,
Het land van ontvangen en geven,
Het land van met de minibus op weg gaan.

Die vrouw lijkt zo gelukkig,
Je weet niet wat ze heeft meegemaakt,
Ze vertelt haar verhaal,
En is net haar gezin kwijtgeraakt…

Het land van tijd zonder grenzen,
Het land van de gastvrijheid,
Het land van mooie dromen en wensen,
Het land van verdriet en blijheid.

Bijzonder en ongelooflijk Malawi…

26 februari 2015

Na een lekker weekend is het maandag weer vroeg tijd om aan de slag te gaan. Om 6u gaat de wekker. Op zich hoef ik de wekker niet te zetten, want onze huishaan zorgt er eigenlijk de hele nacht door wel voor dat je om het uur even gewekt wordt…!

Veranda Doingoood Huis

Elke ochtend spring ik vervolgens even onder de koude douche, geniet van mijn ontbijtje op de veranda en pak om 7u de eerste minibus naar de stad. Daar pak ik dan weer een tuktuk naar het busdepot en vanaf daar is het ongeveer nog 30 a 45 minuten met de minibus naar de projecten. Deze maandag start ik weer bij Samalani School.

Vandaag krijgen ze aan het eind van de lessen nog een klein bordje porridge. Ik vraag Blessings waarom ze dit vandaag krijgen, aangezien ik het vorige week geen een keer voorbij heb zien komen. Blessings legt uit dat daar geen geld voor is. Heel af en toe krijgen ze geld van het schoolhoofd om pap te kopen, zoals vandaag. Vol trots laten ze me de grote pan zien en gebaren me er ook even in te roeren! De oudste kids helpen met uitdelen en als iedereen gehad heeft, begin ik samen met Mary aan de enorme berg afwas.

In de pauze als de meeste kids naar huis gaan, heb ik een lang gesprek met Blessings over de eventuele samenwerking met Doingoood en over het leven in Malawi. Hij vertelt een aantal heftige verhalen… Verhalen zoals hoe moeilijk het is om rond te komen, hoe corrupt ook hier de government `soms` is en over hoe er kinderen worden ontvoerd, die nooit meer terug komen… Je kent de verhalen vaak wel, maar als zo`n hele lieve, integere man tegenover je zit en dit met hart en ziel verteld, dan komt het toch wel even hard binnen En wat hebben wij het dan toch enorm goed…! Toch zijn de Malawianen geen ontevreden, klagende mensen, integendeel! Ze leven vaak van dag tot dag, met weinig spullen maar met een heel warm hart.

Porridge op Samalani School

Na deze bijzondere gesprekken hebben we nog een soort van meeting met de teachers om een beetje uit te leggen wat de bedoeling is van de eventuele ondersteuning van Doingoood en wat zij hierin zelf kunnen betekenen. Even later komt Janneke binnenlopen om te kijken hoe het gaat. We nemen samen de minibus terug naar de stad. Daar doe ik nog wat boodschappen en besluit vanavond lekker te koken voor Muriel en Bor!

De volgende dag zit ik om 7u in de minibus richting House of Joy. Het was de bedoeling om mee te gaan op outreach, eten en medicatie uitdelen in de armere dorpen, maar helaas zit de auto vol… Nu ik weer gewend ben om opgepropt in de minibusjes te zitten, vind ik dat ik er best bij kan, maar dat zeg ik maar niet tegen de nonnen. Osadandaula, no worries! Ik loop weer bij de huismoeders naar binnen om hen een handje te helpen met de 75 kinderen die er rond hobbelen. Daar hebben ze de hele dag hun handen vol aan dus ze kunnen wel wat handjes gebruiken. Ik help de laatste kinderen wassen en aankleden en krijg dan een klein nieuw baby in mijn handen waar ik voor moet zorgen. Wat een hummel… En dan te bedenken dat hij een van de vele kinderen in Malawi is zonder ouders… Gelukkig is hij nu in ieder geval hier en zal er goed voor hem gezorgd worden. Van Muriel had ik een aantal strandballen meekregen, dus die blaas ik een half uurtje later alledrie op en gooi ze in de groep. Dat valt nog niet mee, want kinderen zijn kinderen en ik weet niet wat `mijn` in chichewa betekent, maar iets wat lijkt op `mijn, mijn, mijn` begint al als ik de ballen aan het opblazen ben… Ik sla samen met een van de nonnen de ballen elke keer uit hun handen, wat ze erg lachen vinden en waardoor ze ook begrijpen door er met zijn allen achteraan te rennen iedereen er zo mee kan spelen. Na een half uur heb ik er zelfs een paar zover dat ze samen gaan overgooien.Na alle babies weer eten te hebben gegeven en in bed te hebben gelegd, vertrek ik richting town.

Eenmaal terug thuis bereid ik een aantal dingen voor, voor de komende projectdagen, lees wat documenten door, skype even met moeders, maak een lekkere fruitsalade en duik met een filmpje vroeg mijn mandje in! Toanana!

Met de minibus op pad!

Woensdagochtend duurt het even voordat er een minibusje arriveert. Over de ritjes in de minibusjes kan ik alleen al een heel leuk blog schrijven. Zo worden er standaard vier mensen op een tweepersoons bankje gepropt. Wij als toch wat grotere mzungu`s (buitenlanders) zitten daardoor echt af en toe helemaal dubbel gevouwen, maar ook dat heeft zijn charmes en je went er snel aan! Vanochtend zat ik met een politieagente in de minibus die vroeg waar ik naartoe moest en of ze me kon helpen. Ik weet inmiddels de weg, dus dat was niet nodig. Osadandaula, zei ze! We kletsen nog even en toen stapten er nieuwe mensen in. De minibus zat nog niet zo vol, maar een wat grotere vrouw vond het blijkbaar nodig om bovenop mijn schoot te gaan zitten en 2 grote zakken met visjes naast zich neer te planten, Osadandaula. Haha welkom in Malawi! Ook de volgende passagier had drie zakken visjes bij zich, waarna ik toch maar even het raampje een stukje verder open schoof voor wat frisse lucht! Onderweg wordt me nog drie keer gevraagd of ik zeker weet dat ik er nog niet uit moet, zo lief, maar nee hoor ik weet de weg!
Tijdens een ander ritje waar veel vrouwen in zaten was er een hoop rumoer. Uit de woorden `one fifty` en ` twohundred` maakte ik op dat er gediscussieerd werd over de ritprijs. Dit ritje kost standaard 150 kwacha (30 cent), maar deze conductor dacht ik probeer het toch even! Na een hoop heen en weer gediscusieer, stopt de driver ineens midden op de weg naast een minibusje dat van de andere kant komt.

Top in de minibus!

Blijkbaar vraagt hij wat een ritje bij hem kost en de driver van de ander bus antwoord met een big smile `one fifty`. Onze hele bus begint oorverdovend hard te lachen en te klappen en ook de driver en conductor moeten toch wel een beetje lachen. Ik glimlach, wat een van de Afrikaanse vrouwen ziet en die steekt haar duim naar me op! Heerlijk… Het leven in Malawi: eenvoudig, pangone pangone (rustig aan, stap voor stap), warm, vriendelijk en anders. Anders dan wij Nederlanders gewend zijn, niet altijd even logisch, gestructureerd, planmatig en doelmatig. Maar zo warm en welkom!

Afin ook na dit ritje kom ik na ruim een uur reizen aan bij Samalani School. Vandaag plak ik het middagprogramma er ook achteraan. In de pauze geef ik de overgebleven kinderen een kleurplaat. Ze kijken blij en verrast en na een paar minuten merk ik dat ze geen idee hebben wat ze er mee moeten doen… Ik doe er een voor en vervolgens zijn ze niet meer te stoppen! Ze zijn dolblij met hun kleurplaten en maken zelf ook nog een paar mooie tekeningen! We voetballen nog even en dan doen we nog een lesje voordat ik terug ga naar het Doingoood Huis.

Kids blij met hun kleurplaat

Zikomo Kwanberi: Heel erg bedankt, voor deze mooie dag in Malawi!

22 februari 2015

Inmiddels zit de eerste week er al weer bijna op…
Ik ben nu voor de derde keer in Afrika en ik durf na Uganda en Kenia oprecht te zeggen dat Malawi het warme hart van Afrika is! Alles is heel relax, de mensen zijn super lief en vriendelijk en willen alles van je weten en ik van hen! Standaard open je elk gesprek met Mulibwanji?! Hoe gaat het?!

Doingoood Huis
We wonen op een compound van Malawiaan Isaac. Zijn personeel woont en werkt hier. Naast ons op de compound woont nog een gezin. Elke ochtend wordt er vriendelijk gegroet, gezwaaid en gelachen. Momenteel wonen we hier samen met Bor, die hier 5 maanden stage loopt in het ziekenhuis bij Friends of the Future.

Op weg naar Samalani School
Woensdag was het tijd voor mijn eerste officiele projectdag. Ik had met Janneke om 7u afgesproken onder de grote boom Het duurde even voordat we daarna werden opgepikt met de minibus, maar heej ik ben in Malawi dus ook ik heb geen haast! We stappen uit in de stad en pakken daar een tuktuk naar een groter busdepot. Janneke gaat vandaag nog even mee, zodat ik zeker weet dat ik op het goede project belandt! Bij het busdepot stappen we in de bus richting Kawale, die er ongeveer 45 minuten over doet. Gelukkig moet ik er hier bij het eindpunt uit, dus dat is een makkie. Op het eindpunt aangekomen is het nog zo`n 5 minuten lopen, langs de markt. Dit is toch elke keer weer een hele belevenis. Sowieso omdat iedereen toch even naar je wil zwaaien en dit keer ook omdat er een vastgebonden geit van een fiets wordt gehaald die vervolgens zijn eigenaar met een gracieuze boog onder piest!

Samalani School

Op de school neemt leraar Blessings me de hele ochtend onder zijn hoede. Ik loop mee in alle drie de klassen. We beginnen bij de oudste en tevens de kleinste groep kids, zo’n 34 in een klaslokaal gepropt. Er staat mathematics op het programma. Blessings schrijft wat sommen op het bord, waarna hij ze voorleest en de kinderen het heel (lees heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel) hard nazeggen…. Na wat herhalingen moeten ze het zelf in hun schrift opschrijven en vervolgens uitrekenen. Ondertussen moeten wij even oppassen in de klas met de allerkleinsten (omdat de juf even beltegoed moet halen.. moet tenslotte ook gebeuren.), waar er zo`n 100 in het lokaal zitten. Deze kids zijn gemiddeld 2/3 jaar jong. Blessings maakt er in elke klas een feest van en begint een liedje te zingen, waarna ook deze klas, onthoud even dat er 100 kids in de klas zitten, heel hard begint terug te zingen… Gelukkig komt de juf snel terug en zijn de kids aardig ver met de eerste sommen. Ik krijg de rode pen van Blessings in mijn handen en mag 1 voor 1 de sommen van de kids nakijken, leuk! Van de een krijg je een half aan elkaar hangend schriftje, van de ander een half blaadje, de een maakt de sommen met groot gemak, de ander heeft nog geen idee hoe hij uberhaupt de cijfers goed leesbaar in zijn schrift moet maken. Samen met Blessings geven we sommige gelijk wat extra uitleg in de hoop dat ze er iets van oppikken. Vervolgens doen we in de middelste klas nog een lesje Engels en dan is het breaktime. Alle kids verzamelen zich om ons heen.. Vragend kijk ik Blessings aan en die lacht en begint vervolgens alle tasjes en de inhoud open te maken. Bij de een zit er een flesje drinken in bij de ander chips, rijst, aardappels of een soort oliebol. Een ventje heeft helemaal niks en die krijgt uiteindelijk ook iets van de leraren. Daarna gaan we met zijn allen, ruim 200 kids, 3 leraren en ik, in een kring en doen we een half uur lang allerlei leuke spelletjes, waarbij Blessings alles uitlegt! Na deze break doen we nog 1 lesje en dan zit het ochtendprogramma er op. De meeste kids gaan naar huis en komen om 14.00u weer terug. Volgende week zal ik ook een aantal keer het middagprogramma meedoen. Nu bespreek ik nog het een en ander met de teachers en ga dan terug richting de nonnen. Toanana mawa roepen de teachers: tot morgen!

House of Joy
Bij de nonnen wonen zo`n 75 kinderen van 0 tot 5 jaar. Deze kinderen hebben vaak geen famlie of in ieder geval niemand die in staat is om voor ze te zorgen. Ze worden hier opgevangen door de nonnen en diverse huismoeders. Als ze zo’n 5 jaar zijn en redelijk op eigen benen kunnen staan, gaan ze terug naar eventuele ouders of familie zodat ze mee kunnen helpen. Ik ga hier de komende weken vooral mijn gezicht laten zien, meehelpen, mee op outreach en zorgen dat ze gewend raken aan vrijwilligers. Vrijdag ben ik weer geweest en had ik Muriel meegenomen. Het begon allemaal wat stroef. Eenmaal op het terrein is er niet echt iemand die ons aanspreekpunt is. Ik geef iedereen een hand en vraag of we kunnen helpen. Zometeen… Oke… Hmmm benieuwd hoe lang dat duurt in Malawi! Ik ga even zitten en gelijk word ik omringd door heel veel baby`s. Na wat voorzichtig aanraken, aan mij haren trekken en kietelen ga ik toch even kijken of ik ergens kan helpen. Muriel probeert al 10 minuten een baby eten te geven, maar de huismoeders laten het niet toe, het is even wat onwennig. Uiteindelijk zitten we toch met 6 baby`s op een rij met een bord nsima voor onze neus en kunnen we aan de slag. Daarna gaan ze naar bed en help ik een huismoeder nog even met de afwas. Eerst vindt ze dat wat raar, maar als ik eenmaal aan het poetsen ben, begrijpt ze dat ik haar gewoon graag wil helpen! Met zijn 2en werken we heel de berg weg. Vervolgens helpen we de wat oudere kids op de wc te zetten (lees een hokje met allemaal wc`s op een rijtje) en brengen we ook deze koters naar bed! Na nog even met een van de nonnen gekletst te hebben, waarbij ik uitleg dat ik nog een paar keer kom helpen, spreken we af dat ik dinsdag vroeg kom, zodat ik misschien mee op outreach kan. Oftewel de arme dorpen in om mensen voedsel en medicijnen te geven.

Weekend
Vrijdagavond begint het flink te regenen, net als we een filmopstelling met laptop en kaarsen in bierflesjes hebben klaar gezet. Het regent zo hard dat we niks van de film verstaan, en na een uurtje gaat iedereen naar bed en kijk ik zelf nog ff een serietje.

Zaterdagochtend vertrekken we naar Senga Bay, dat ligt aan Lake Malawi. Na een rit van 4u, waarbij we een mooi stukje Malawi zien en we geholpen worden door de vriendelijke bevolking om op de juiste plek aan te komen, belandden we in Senga Bay. De bus stopt, gooit ons eruit en we hebben eigenlijk geen idee welke kant we nu op moeten. Twee locals nemen ons mee door een wijkje waarbij we na 10 minuten ineens op het strand staan! De eerste de beste lodge is gelijk oke, na het inchecken drinken we wat en vertellen de mannen wat voor `activities` ze organiseren. We willen wel naar Lizard Island. We kunnen gelijk weg. Maar dat is natuurljk niet zo gelijk als wij dat gewend zijn! Na een uur verschijnen de mannen weer. Ik ben ondertussen aan het hinkelen met de kids op het strand.

Er komt een bootje aangevaren en we gaan op pad. Bij het eilandje aangekomen, moet we een flink stijl stuk beklimmen met alleen maar rotsen. Maar dan staan we ook ineensen bovenop het rotseneiland en kijken we uit over het prachtige meer! We spotten nog drie lizards, en dan struikelen we weer naar beneden.
Daar neem ik samen met onze gids nog een plons en zwemmen een klein stukje langs het eiland. `s Avonds drinken we een biertje met de locals en eet ik een vers gevangen vis!
Wat een heerlijke dag! Zondag wandelen we nog wat langs het water, zwem ik nog ff met de kids, lunchen we met een pannenkoek met banaan en kunnen we uiteindelijk mee terug rijden met een stel die in Lilongwe wonen!

Het was een mooie eerste week en een heerlijk weekend! Morgen weer om 6u op en aan de slag bij Blessings op Samalani School!