Inmiddels zijn we hier al weer 10 dagen en begin ik me weer steeds meer thuis te voelen! Damn wat is het leven als backpacker toch heerlijk en wat hebben we een hoop lol! Weer genoeg om een heel boek over te schrijven maar ik zal proberen het kort te houden 
Thuis komen in Granada
Na onze vlucht via Atlanta, waar we nog snel even de stad in gesjeesd zijn om het geboortehuis van Martin Luther King te bekijken, vlogen we de volgende ochtend door naar Managua in Nicaragua! Een beetje zenuwachtig want ik had zo’n zin om iedereen weer te zien, kwamen we aan op de airport. Hup telefoon aan en Eva gesmsd dat we er waren. PANIEK…. Tenminste in Granada want Eva dacht dat we ‘s avonds aankwamen en Diana dacht dat we een uur later aankwamen. Tranquilo, wij vermaken ons wel op de airport. Nadat ik ongeveer 10 taxichauffeurs had uitgelegd dat ik werd op gehaald door een vriendin, hoorde ik ineens een hard gegil: Diana was er! Toen we wegreden, zwaaiden ik lachend naar de taxichauffeurs, die wel moesten lachen om een paar van die gekke Nederlanders.
Eenmaal in Granada stond er een heel ontvangstcomitee bij Hostal Mochilas! Heerlijk, alsof je thuis komt
‘s Middags natuurlijk even langs bij mijn grote vriend Claudio, de eigenaar van mijn stamkroeg Kelly’s. Ook Enrique stond in de loop van de middag op de stoep bij het hostel en wilde natuurlijk wel even stappen vanavond, no problemo!
‘s Avonds dus ouderwets de kroeg in en genieten met Babs, Diana, Leo en nog wat andere locals! We zijn nog 2 dagen in Granada gebleven, waarbij ik ondere andere langs ben geweest bij mijn kids in Casa Xalteva!!! Wat zou ik daar graag nog een paar maanden blijven….
En nu het echte werk
Na een paar dagen relaxen werd het tijd dat we echt op pad gingen. Vanuit Granada hebben we de bus(sen) gepakt naar Leon, waar we 1 nachtje gebleven zijn.
Volcano Boarding!!!
De volgende dag hebben we Vulkaan Cerro Negro beklommen in de bloedhitte, maar het was het meer dan waard! Nadat we in de krater van de vulkaan waren geweest, klommen we naar de top, waar we vervolgens vet hard naar beneden zijn geboard op een houten plankie!!! Onderaan de vulkaan was ik helemaal zwart, maar zo vol van adrenaline, dat ik me geen tweede keer liet zeggen, dat ik nog een keer naar boven mocht!!! Gaan met die vulkaan!!!
Terug in Leon zijn we in de taxi gesprongen op weg naar de stranden van Las Penitas om daar even 2 dagen te relaxen.
Zwemmen in de rivier van Canyon de Somoto met ome Henri
Vervolgens op naar Esteli, na een lange, hete busrit kwamen we aan bij Hospedaje Luna! En hoe fijn kan een schoon bed en een schone kamer zijn, heerlijk! Gelijk een tour geboekt voor de volgende dag naar Canyon de Somoto en een hapje gaan eten. De volgende ochtend gingen we al om 7.00u op pad en waren we om 10.30u eindelijk bij het huis van onze gids Henri, ergens in de middle of nowhere, oftewel Canyon de Somoto! Henri gaf ons een soort van waterschoentjes en een zwemvest en tjoptjop daar gingen we. Na een kleine 15 minuten, gebeurde waar ik in mijn achterhoofd altijd een beetje bang voor ben, ik ging door mijn enkel, en niet een klein beetje ook. De details zal ik jullie besparen, ik leef tenslotte nog en das het belangrijkste, en huppelend door het leven is eigenlijk net zo leuk! De rest van de hike ging niet zo vlot maar was niet minder mooi! Nadat we een behoorlijk wilde rivier over waren gezwommen, was het tijd voor de tocht omhoog naar de miradors! En WOW wat ben ik blij dat ik door gelopen ben, wat een uitzicht!
Vervolgens weer naar beneden om een kleine BOMBA in de rivier te doen, waar we in de cocktail-houding met de rivier meedreven! Goh wat ben ik daar toch goed in Aan het eind van de hike kregen we nog een heerlijk maal bij Henri thuis met een lekker Tona (cerveza de Nicaragua!). Wat een gastvrijheid, daar kunnen wij Nederlanders nog wat van leren. Een huis bestaat hier vaak uit niet meer dan vier ‘muren’ en de mensen hebben vaak geen cent te makken, maar als je te gast bent, ontbreekt het je echt aan niks, me gusta (I like)!
Borrelen met de locals!
Terug in Esteli had het nieuws van mijn enkel al de ronde gedaan omdat Henri dit even had doorgebeld. De mannen van het hostel stonden vrij rapido voor mijn neus, en bij de aanblik van mijn enkel waren ze toch wel wat bezorgd. Voordat ik het wist, zat er een gelletje op mijn enkel en werd ik gemasseerd, en ja wie ben ik dan om daar nee tegen te zeggen. Met een biertje erbij hebben we een leuke avond gehad met de locals en zijn we op tijd naar bed gegaan. De volgende ochtend gingen we ontbijten en kwamen we de mannen weer tegen. Toen ze mijn enkel zagen vonden ze toch maar dat ik naar het ziekenhuis moest en op aandringen van uitiendelijk ook Muriel zijn we naar een kliniek gereden, foto’s laten maken. Een ‘boze’ blik van de dokter die zei dat ik tenminste een week niet mag lopen. Tonny, een van de locals, die mee was, keek me aan en ik moest lachen en zei: ja dokter, natuurlijk dokter, en Tonny schudde bedenkelijk zijn hoofd en zei tegen de dokter dat hij niet wist of ik dat wel echt ging doen… Sorry dokter, maar ik ben aan het backpacken en kan echt geen week op mijn culo zitten Na de lunch namen we afscheid van de mannen en gingen we op weg naar Matagalpa. Alhoewel een van de locals wel erg graag mee had gewild met twee van die gezellige chica’s, helaas pindakaas!
Liften in the middle of nowhere!
Aangezien ik wel een beetje rustig aan moest doen, besloten we in Matagalpa maar geen hike te doen, en de volgende dag zelf een plan de campagne uit te stippelen. Al weer vroeg wakker gingen we ook maar weer vroeg op pad. Met de taxi naar de mirador en weer naar beneden, en dat was behoorlijk steil! Vervolgens met een taxi afgedropt bij een cacao-plantage die helaas dicht was…. Wel even rond kunnen kijken in het museum en vervolgens besloten dat we dan maar op eigen houtje verder het regenwoud in gingen op zoek naar een koffieplantage in La Corona, we zijn er nou toch. Gelukkig kregen we een lift achterin een pick-up. Twee chickenbussen verder (lees: een bus waar ‘normaal’ circa 60 mensen in mogen en nu zaten er om en nabij 120 in, en daar pasten nog 2 van die grote chica’s wel bij..). Gelukkig eet ik hier niet zoveel, dus hoefde ik ook mijn buik niet in te houden.
Eenmaal in La Corona, 4 huizen en een school, stonden we in de middle of nowhere, haha, niet voor de eerste keer deze trip! Brutaal zijn we de school ingelopen waar ik heb uitgelegd dat we op zoek waren naar de koffieplantage. Twee studenten namen ons mee achter de school, waar we 20 kleine plantjes te zien kregen, uh ja leuk, maar bedankt voor de moeite. Terug naar de plek waar we er uitgegooid zijn dan maar… Oeps de volgende bus komt pas over 2,5 uur…. Dat betekent: Liften! En ja hoor na een klein half uurtje zitten we met 6 andere locals in de stromende regen achterin een pick-up! Lachen, gieren, brullen en een beetje nat, maar we zijn weer onderweg!
Inmiddels zitten we weer lekker in ons hostel en gaan we morgen een lange reisdag tegemoet. We gaan terug naar het vliegveld waar we een ticket hopen te regelen naar de Caribische kust!!!! Snorkelen, duiken, cocktails, turtles spotten, hangmatten testen, wittebounty stranden, noem het maar op, het staat ons allemaal nog te wachten, nu maar hopen dat het daar iets minder regent dan hier!
Haha ik had beloofd het kort te houden, en gezien wat we allemaal hebben meegemaakt in die 10 dagen heb ik dat ook gedaan
Dikke besos
Ik, mijn eendje en Muriel!