Maandag 19 oktober 2009
Weekje Bolivia, een weekje op niveau…
Van voor naar achter, van boven naar beneden…
Maandagochtend 12 oktober heb ik helaas mijn laatste ontbijtje in Argentina moeten nuttigen. Wat heb ik daar een toptijd gehad! Hasta la Pasta, see ya later, alligator!!!Om 12:30 zat ik in het vliegtuig om van Salta (Noord-Argentina) naar La Paz in Bolivia te vliegen, dacht ik…. Nog geen half uur later gingen we al weer landen, en door mijn waarschijnlijk zeer verbaasde blik, stelde de dame naast mij me op mijn gemak… ¨Ahora nosotros estamos en Tucuman, despues vamos a Santa Cruz! Ahhh claro, gracias ;).¨ We hadden dus nog eerst even een tussenstopje in het zuiden van Salta om vervolgens naar het noorden richting Bolivia te vliegen…. Verteld ook niemand me ff… Afin na weer een half uur kwam ik aan in Santa Cruz, waar ik 5 uur moest wachten… Gelukkig was er een internet café, waar ik ff mijn mail kon checken…. GELUKKIG, niet dus….. Want ik had een mailtje van Muur en Faab, dat ze een dagje later kwamen… Balen…. Nou ja niks aan te doen en achteraf misschien ook wel gunstig geweest (moet je ff doorlezen als je wilt weten waarom 
)… Om 21:00 lokale tijd kwam ik uiteindelijk aan in mijn hostel, waar ik al snel besloot om de volgende dag op zoek te gaan naar een ander stekkie, want dit voelde niet als een fijn plekkie… Op mijn kop op 3700 meterdt hoogte…De volgende ochtend wilde ik vol goede moed opstaan om een nieuw hostel te zoeken, maar dat viel wat tegen… Met een barstende koppijn, die ik trouwens de avond ervoor al had, stond ik op…. Niet getreurd, niet klagen, gewoon doorgaan. Door de straten van La Paz ging ik op zoek naar een nieuw hostel. Na een paar keer de Cauwberg op te zijn gelopen had ik nog steeds hoofdpijn en had ik het ook wel wat benauwd, maar dat leek me logisch na zo´n heuveltje… Eenmaal een hostel gevonden heb ik mijn spullen verhuisd en leek het me tijd voor een plan de campagne. Met mijn Lonely Planet en een drankje plofte ik neer aan tafel naast de receptie in de keuken. Na een beetje gebabbeld te hebben met de chico´s van het hostel, leek het hen een beter plan als ik gewoon even naar de apotheek ging, een kopje coca thee (ja dat spul waar cocaine van gemaakt wordt) nam en even plat ging liggen… Waarom? Omdat ik een hoofd had als een tomaat (tenminste dat concludeerde Zaid en José), een enorme koppijn en ook enigszins last van benauwdheid had, oftewel ik had gewoon last van hoogteziekte…. Lekker dan… Heb ik dus de hele dag beetje in het hostel lopen hangen en me door nog 2 mensen laten vertellen dat ik een lekker kleurtje had (ja duhhh), waarna ik maar vroeg naar bed ben gegaan, om de volgende ochtend in ieder geval te concluderen dat het een stuk beter ging toen Muur en Faab aankwamen ;)… Lange leven het leven op niveau!!!
Yo hice el camino de la muerte y sigo vivo
Na een relaxdagje in La Paz, maakten we ons klaar voor de welbekende Death Road. Een mountainbike tour, die begint op zo´n 4700 meter hoogte en eindigt op circa 1200 meterdt…. Over het asfalt, over het grind, over de stenen, langs de afgrond (500 meter diep), zo hop op je fietsje naar beneden! Het enige wat je hoeft te doen is remmen (weet je nog moeders!), appeltje, eitje, toch?! We begonnen de tocht boven de wolken en het beloofde een mooie trip te worden! Na twee controleposten moesten we een stukje in het busje en ging het echte werk beginnen. Het eerste stuk was namelijk alleen maar asfalt en gewoon hard naar beneden!!! Nadat we uit het busje stapten kregen we een korte uitleg en konden we beginnen. Ho maar wacht ff Frummel moest eerst ff plassen: ´¿Donde es el baño? ¿Around the corner? ¡Aha gracias!´ Op mijn gemakkie liep ik de hoek om, terwijl het ondertussen was gaan regenen… Toen ik net mijn broek wilde laten zakken, hoorde ik ineens stemmen en ja hoor daar kwam een van de vele groepjes mountainbikers langs… En ja wat doe je dan… Je houdt met 1 hand je broek vast, zwaait met je andere hand, glimlacht lief en roept dan: ´Hola, suerte´ (oftewel good luck)… Na mijn avontuurlijke plastrip liep ik weer terug de hoek om waar mijn fietsteam al lachend stond te wachten… Hoefde ik in ieder geval niks uit te leggen…Maar goed we gingen fietsen. Met een redelijke vlotte gang gingen we off road naar beneden, terwijl het steeds harder ging regenen… Af en toe stopten we om een foto te maken van het uitzicht. Inmiddels fietsten we in de wolken, nou ben ik al weken in de wolken, maar ik had me die roze wolken live toch iets anders voorgesteld… Weer een fotomomentje naast de afgrond van 500 meter… Eerst roept onze vrolijke japanner/chinees: ¨Ligt daar beneden nou een fiets?´, de grapjas, waarop onze gids even doodleuk verteld dat hier nog wel eens een busje naar beneden gekletterd is, waarop ik vraag of hij dat soort verhalen tot de lunch wil bewaren… Uiteindelijk zijn we allemaal zeiknat aangekomen en hadden we de Death Road overleefd (en dat terwijl mijn achterrem het aan het eind toch echt helemaal niet meer deed…), tenminste dat dacht ik… want we gingen dezelfde weg terug met ons minibusje… Achteraf weet ik nou niet welk deel van de tour het beste de Death Road kan worden genoemd, maar I did the Death Road and I´m still alive!
Een dikke knuffel uit Bolivia…
Na dit spannende avontuur te hebben overleefd werd het tijd om richting de grens te gaan. Na een kort ritje moesten we de bus verlaten om vervolgens met een bootje het welbekende en hoogst gelegen meer ter wereld over te steken, namelijk: Lake Titicaca! Onze bus ging op een aparte ´boot´, want anders zouden we te zwaar beladen zijn… Rond 12:00 kwamen we aan in Copacabana (nee niet de echte, maar toch!), waar we een hostel zochten en een boottripje over Lake Titicaca naar Isla del Sol (google) voor de volgende dag boekten. Na een lekkere lunch, ploften we neer op een muurtje met uitzicht op het meer. Terwijl ik wat aan het lezen was, stonden er ineens twee nieuwsgierige meisjes naast me: ´Hola chicas, como te llamas?´ En zo raakten ik aan de babbel met Isa (4) en Maria Nancy (8). Dat wilde ik tuurlijk ff op de foto hebben! En dat fototoestel vonden zij ook wel interessant want er zijn zo´n 50 foto´s geschoten door de kleine Isa en haar grote zus Maria. Gelukkig blijkt dat mijn toestel tegen een stootje en ontzettende plakhandjes kan (dank jullie Jan-Karel & Pauline!) en staan er nog mooie plaatjes van locals tussen ook! Toen Isa mijn eendje zag (ja er hangt er een aan mijn camera) was het natuurlijk duidelijk dat zij die wilde hebben… Gelukkig had ik er nog een paar achter de hand. ´Un momento, vuelvo en 5 minutos!´ Toen ik terug kwam met mijn eendjes kwamen de twee zusjes aangerend, en wat een blije gezichten!!! De kleine Isa sprong me letterlijk om mijn nek en heeft me een stevige lange dikke knuffel gegeven! Wat een dankbaarheid! Je snapt dat mijn glimlach weer eens niet van mijn giegel te slaan was en ik nu zeker weet dat ik in Nicaragua nog wel een handje wil gaan helpen!
Inmiddels zijn we in Peru belandt en hoppen we van de ene plaats naar de andere. De hoogte en de zon eisen wel enigszins hun tol, met als gevolg dat ik een aardig kleurtje begin te krijgen
Lieve mams, freekie, familie en vriendjes en vriendinnetjes: Luv you, don´t work to hard and don´t forget to enjoy your life. En ik kan het niet vaak genoeg zeggen, maar: ´Realize if you´re going nowhere you are now here!´
Dikke besos
Ik en mijn eendje