Donderdag 8 maart 2012
Ben hier nu 2 weken en wil eigenlijk nu al niet meer naar huis… Waarom niet? Lees dan dit verhaal over een blonde mzungu in Uganda 
Kids with a disability in Africa
Tsja waar zal ik eens beginnen. Ik ben hier nu 2 weken en heb al zo veel gedaan en meegemaakt en ben ook nog lang niet klaar om naar huis te gaan, maar ja….
Vorige week hebben we de eerste pre-school lesson gedaan met de disabled kids in het Babyhouse. De medewerkers waren eerst nogal cynisch over de mogelijkheden van de gehandicapte kids, maar toen we eenmaal bezig waren, zagen ze wat een positieve uitwerking dit op de kids heeft! Ik ben nu al verliefd op deze kanjers en het zal nog moeilijk worden om ze straks gedag te zeggen…. Ik ga in ieder geval een van de kids sponsoren en ga jullie straks als ik terug ben ook enorm overhalen om een van deze kids te sponsoren en ze zo een betere toekomst te geven. Alhoewel ik ga er eigenlijk gewoon vanuit ga, dat jullie na het lezen van mijn blog en het zien van de foto`s al overtuigd zijn om iets goeds te doen voor deze kids. Zeker omdat ik je per direct kan vertellen waar je geld naartoe gaat en je ook nog eens kan verzekeren dat het op een hele goede plek terecht komt!
Sign language in the village
Afgelopen drie dagen heb ik in the village (oftewel in the middle of nowhere) gezeten. Geen stromend water, dus geen douche, geen stroom, dus geen licht, niks, noppes nada. Nou ja dat is niet helemaal waar, want er zijn wel heel veel lieve mensen in the village. En meer heb je soms ook eigenlijk niet nodig! Na een enorme lange rit richting de rimboe heb ik `s middags mijn eerste gebarenlesje gegeven aan 2 dove kids uit the village! Spannend en uitdagend maar wat een voldoening!De volgende dag zouden er om 8 uur drie dove kids komen. Om 8 uur waren er geen dove kids en vroeg de headmaster of ik wilde invallen voor een leraar en voor ik het wist stond ik voor een klas van 56 kinderen. `Uh Goodmorning my name is Fem, Olyotya (how are you)` vervolgens gaat heel de klas staan, herhaalt je naam en begint te zingen. Haha daar staan je dan, beetje mzungu te wezen en moet je ineens les geven aan 56 kids die je met grote ogen aankijken. Tsja en wat voor les ga je dan doen?! Lesje gebarentaal dan maar, 2 uur lang het alfabet en de basisgebaren erin gegooid en de kids naar voren laten komen en dat was een groot succes ;)Vervolgens met de dove kids aan de slag en ook dat was een groot succes. Zal niet in details treden maar ik had kraaiende leergierige kanjers voor me zitten die blij waren dat ze ook eens aandacht kregen! Wat een helden! De volgende dag nog een lesje gedaan en `s middags de ouders opgezocht. Die waren zo dankbaar dat we de kids willen gaan helpen. Zelfs zo dankbaar dat we uiteindelijk van een van de moeders een levende kip kregen en bij de ander een volledige maaltijd. Zo lief maar zo moeilijk om te accepteren als je weet dat de mensen zelf al niet heel veel te eten hebben. Maar nee zeggen is eigenlijk geen optie, dus dan maar dankbaar genieten, zoals ook zij dat doen!
Life in Uganda
En ik zou Frum niet zijn als ik stil zou zitten dus wordt er ook volop gestapt en kennis gemaakt met de lokale bevolking, van nachtelijke boda-ritjes (brommertjes) tot dansen in de vroege ochtenduurtjes, niks is hier te gek. Ik heb enorme leuke huisgenoten uit Noorwegen en Engeland en locals uit Uganda. Heb inmiddels ook al de nodige lokale vrienden en weet inmiddels ook aardig de weg! Er gebeurt elke dag wel iets geks, leuks, spannends of uitdagends maar dat zal ik jullie allemaal in geuren en kleuren vertellen als ik terug ben!
We (nou ja een van de locals) gaat zo mijn cadeau gekregen kip bereiden dus daar moet ik natuurlijk wel bij zijn!
Voor nu een hele dikke kus vanuit het warme Uganda!
Ik en mijn eendje!!!